Francuski projektant mody, kt&oacute;ry szczyt popularności osiągnął w latach 80. P&oacute;źniej na długi czas zamienił branżę fashion na show biznes, ale właśnie wraca do mody w wielkim stylu. Siłą urodzonego w 1948 roku w Strasburgu Muglera od zawsze była inspiracja. Sam często m&oacute;wi o tym, że początkiem jego wyjątkowych dzieł z reguły były pozornie oczywiste rzeczy znane nam z codziennego życia, np. owady czy motocykle. Do dziś z pasją opowiada o kreacjach, jakie stworzył dla gwiazd światowego formatu - Beyonce, Ivany Trump czy Davida Bowiego. Zanim jednak zrobił zawrotną karierę w branży, uczył się w Decorative Arts School i szkolił warsztat pod okiem największych designer&oacute;w z Paryża czy Mediolanu. Z własną marką modową wystartował w 1973 roku, a jego oryginalne projekty od początku zaskakiwały, nie tylko kolorami i nietypowymi zdobieniami, ale przede wszystkim perfekcją kroju, kt&oacute;ry zawsze był wykonany z wyjątkową precyzją, by podkreślić kobiecą linię. Do najlepiej zapamiętanych dzieł Thierry&rsquo;ego Muglera zaliczymy bez wątpienia sk&oacute;rzany, ręcznie malowany gorset inspirowany motocyklem czy srebrny, metalowy stanik. Jednak najciekawsze w tw&oacute;rczości Muglera jest to, że z kolekcji ready-to-wear robił prawdziwe dzieła sztuki. Tymczasem swoją pierwszą linię haute couture zaprojektował dopiero w 1992 roku.

Thierry Mugler 

To jeden z najbardziej kontrowersyjnych element&oacute;w kobiecego stroju, kt&oacute;ry od wiek&oacute;w był wykorzystywany przez tw&oacute;rc&oacute;w mody damskiej. Jego podstawową funkcją jest modelowanie sylwetki &ndash; maksymalne wysmuklenie talii i podniesienie biustu. Przez lata przechodził jednak mn&oacute;stwo modyfikacji, przez co niejednokrotnie okazywał się&hellip; narzędziem tortur. W okresie edwardiańskim za ideał piękna uważano kobietę o niewyobrażalnie cienkiej talii, przez co gorsety sznurowane były tak ciasno, że bardzo często powodowały zawroty głowy, problemy żołądkowe, a nawet omdlenia. W belle epoque świat mody pr&oacute;bował znaleźć &bdquo;zdrowsze&rdquo; rozwiązanie, czego efektem były gorsety w kształcie litery S, kt&oacute;re z kolei nienaturalnie wyginały kobiecą sylwetkę, powodując b&oacute;le kręgosłupa. Koniec ery gorset&oacute;w nadszedł dopiero na początku XX wieku za sprawą pierwszych sufrażystek, kt&oacute;re zaczęły buntować się przeciwko krępowaniu ciała i walczyć o luźniejsze, prostsze stroje dla kobiet. Paradoksalnie do uwolnienia kobiet z gorset&oacute;w przyczyniły się trudne czasy, w tym r&oacute;wnież wojna. Stroje musiały być bardziej użytkowe, bo kobiety coraz częściej trudniły się męskimi zajęciami. Co ciekawe, po wielu latach gorsety wr&oacute;ciły do łask i od kilku sezon&oacute;w nosimy je z koszulami czy sukienkami, oczywiście bez sznurowania do utraty tchu.

Gorset

Dosłownie: wysokie krawiectwo. Za moment jego narodzin historycy uznają wiek XIX, a za pomysłodawcę Charles&rsquo;a Fredericka Wortha - projektanta angielskiego pochodzenia, kt&oacute;ry stał się pierwszym, legendarnym francuskim couturier - tw&oacute;rcą ekskluzywnej, szytej na miarę mody zwanej haute couture. Stworzony przez niego w 1858 roku dział przemysłu modowego do dziś jest zdecydowanie najbardziej luksusowym ze wszystkich nam znanych. Stroje są szyte ręcznie przy użyciu najwyższej jakości tkanin, a do grona tw&oacute;rc&oacute;w haute couture zaliczyć można naprawdę niewiele ekskluzywnych marek. Misję Wortha kontynuowały takie domy mody, jak chociażby Chanel, Lanvin, Jean Patou, Schiaparelli, Balenciaga, a w kolejnych pokoleniach Saint Laurent czy Pierre Cardin. Dziś kolekcje zgodne z zasadami wysokiego krawiectwa wciąż przygotowują nieliczne marki, a ich pokazy są organizowane podczas specjalnych fashionweek&oacute;w Haute Couture, kt&oacute;re przyciągają tłumy, mimo że prezentowane tam kreacje biją wszelkie rekordy pod względem cen, osiągając kwoty nawet kilkaset tysięcy dolar&oacute;w i dla większości pozostając w strefie marzeń.

Haute couture

Nazwą tą określa się dziś amerykański i brytyjski przemysł modowy tworzący ubiory gotowe do noszenia. Co ciekawe, to właśnie Stany Zjednoczone jako pierwsze wprowadziły do sprzedaży kolekcje nie szyte na miarę, dając tym samym przykład zupełnie nowego podejścia do mody kolebce haute couture &ndash; Francji. Początki ready-to-wear w USA datuje się na przełom lat 20. i 30. XX wieku., a za prekursorki nowego trendu uważa się dwie projektantki &ndash; Hattie Carnegie i Claire McCardell. Tę pierwszą nazywa się wręcz pionierką ready-to-wear, bo to właśnie ona eksperymentalnie wprowadziła do sprzedaży w swoim butiku tańszą i dostępną od ręki linię Spectator Sports, kt&oacute;ra okazała się nieprawdopodobnym sukcesem. Druga z kolei po mistrzowsku łączyła to, co do tej pory uchodziło za &bdquo;str&oacute;j sportowy&rdquo; z wysoką modą, czego efekty były często bardzo zaskakujące (np. słynna sukienka popover z doszytą rękawicą kuchenną &ndash; idealna dla pań domu, kt&oacute;re lubią dobrze wyglądać). Z czasem do grona tw&oacute;rc&oacute;w ready-to-wear zaczęły dołączać kolejne marki, przez co branża zmuszona była ustalić wytyczne w kwestiach kroj&oacute;w czy rozmiar&oacute;w ubior&oacute;w gotowych do noszenia. W latach 40. moda ready-to-wear popularnością dor&oacute;wnywała już haute couture, a dziś w Stanach Zjednoczonych stanowi ona jedyny słuszny dział przemysłu odzieżowego.

Thierry Mugler

Gorset

Haute couture

Ready-to-wear